احتمال حمله ی نظامی به ایران, و توانایی نظامی ایران (1)

چند روزی است که شدت اخبار از احتمال حمله ی نظامی اسرائیل و هم پیمانانش به ایران بیشتر شده, خصوصا" بعد از اعلام شدن گزارش سازمان انرژی اتمی مبنی بر نظامی بودن فعالیتهای هسته ای جمهوری اسلامی ایران. 

اما اگر این اخبار صحت داشته باشند آیا ایران توانایی مقابله با نیروهای نظامی اسرائیل و هم پیمانانش را دارد؟

اگر اخبار صحیح باشند, ایران دو ماه برای آماده شدن زمان دارد. ایران در مقایسه با عراق و افقانستان بسیار قدرتمندتر است, مساحت بسیار بیشتری نسبت به عراق یا افقانستان دارد, همینطور جمعیت بیشتری, در یک قرار داد دفاعی نظامی با روسیه است (قراردادی که اگر هر یک از طرفین مورد حمله قرار گرفت, دیگری باید از او حمایت کرده و در صورت لزوم وارد جنگ با دشمنان کشور هم پیمان شود). ایران دارای سیستمهای پیشرفته ی موشکی است, همچنین دارای موشکهای بالستیک پیشرفته و موشکهای گوناگون از نوع کروز میباشد. این نوع سیستمهای موشکی بسیار پیشرفته تر از سیستمهای موشکی امریکا یا اسرائیل میباشند, تاکنون در هیچ جنگی علیه امریکا یا هم پیمانانش استفاده نشده اند, پس امریکا هیچ تجربه ای از مواجهه با این سیستمها ندارد. ایران همچنین دارای موشکهای ضد ناو و ضد کشتی جنگی میباشد, که از انواع پیشرفته ی موشکهای سانبرن میباشد. موشکهای سری شهاب و سجیل هم همچنان یک تحدید بزرگ برای اسرائیل به شمار می روند, در سری شهاب, از شهاب 3 به بعد برد آن به مقدار زیادی افزایش یافت, بطوری که نه تنها اسرائیل بلکه به نیمه ی شرقی اروپا, روسیه, و حتی چین نیز برد دارند. این به خودی خود یک دلیل قانع کننده برای جلوگیری از حمله ی نظامی به ایران در طی سالهای گذشته بوده. اما با قرار دادن سیستم ضد موشکی پاتریوت در اطراف ایران گمان میرود که موشکهای ایران نقش چندانی در جنگ بازی نخواهند کرد اما این فقط یک حدس و گمان است, زیرا این اولین باری خواهد بود که موشکی یا موشکهایی با این تکنولوژی و با این تعداد مقابل سیستم ضد موشکی پاتریوت قرار میگیرد, و عواقب آن تغریبا" نا مشخص است.

یک عملیات آزمایشی در محل تحقیقات کالیفورنیا ارتش امریکا نشان داد که جنگ با ایران به غرق شدن تمامی ناوها و کشتیهای نظامی امریکا در خلیج فارس منجر میشود.

ایران دارای سیستمهای ضد موشکی فوق پیشرفته ی Tor 1 و همینطور سیستم دفاعی S300 روسی و نمونه ی تغییر یافته ی S200 که گفته میشود از سیستم بعدی خود بهتر عملکرد میکند میباشد.

نیروی دریایی ایران انحصارا" برای دفاع مناسب است, و دارای حدودا" 1000 قایق سریع, دارای سیستم پرتاب موشک ضد کشتی و یک اسلحه ی رگبار کالیبر 57 میباشد. 

و اما میزان آمادگی و توانایی نیروهای زمینی ایران:

بدون در نظر گرفتن ساپورت نیروی هوایی و موشکی, نیروی زمینی ایران نقش بزرگی نمیتواند بازی کند. سربازهای معمولی ارتش ایران از اسلحه های قدیمی ژ-3 استفاده میکنند, که میزان کارایی آنها در مقابل اسلحه های نیروهای نظامی غربی تغریبا ناچیز است, مگر آنکه آنها بصورت جنگهای چریکی با نیروهای نظامی غربی به مبارزه بپردازند, در این حالت شانس زنده ماندن و پیروزی در نبردهای خیابانی یا کوهستانی برای سربازان معمولی فراهم میشود. اما سربازها و نیروهای ویژه ی ارتش و سپاه ایران; پیاده نظام ایران دارای چندین نوع از نیروهای ویژه یا عملیاتی میباشد. نیروهای نوهد که عمدتا چترباز هستند یکی از قدرتمند ترین و آموزش دیده ترین نیروهای نظامی پیاده ایران هستند, اکثر آنها مجهز به موشکهای ضد تانک و انواع نارنجکهای گازی و دودزا هستند, همینطور از اسلحه های عملیاتی از جمله ام پی 5 استفاده میکنند, و آموزشهای حفظ موقعیت شدیدی میبینند. گذشتن از این سربازها در شرایط جنگی بدون حمایت هوایی کاری غیر ممکن است. 

تکاوران ارتش ایران مشهور به کلاه سبزها نیز یکی دیگر از گروه های عملیاتی نیروهای نظامی ایران هستند, آموزشهای شدید و تحت شرایط بسیار سخت باعث شده تا این گروه از سربازان یکی از قدرتمند ترین نیروهای زمینی ایران باشند, همانند نوهد ها, دارای موشکهای ضد تانک, و انواع نارنجک هستند, همچنین دارای سلاح های زمین به هوا, و UAV هستند. در محیط های بسته و شهری بیشترین کاربرد را دارند, نوهد ها در شرایط ساحلی و کوهستانی بیشترین کاربرد را دارا میباشند.

دیگر ارگانهای نیروی نظامی ارتش و سپاه ایران نیز در حال حاضر در حالت آماده باش قرار دارند, نوهدها و تکاورها همیشه در حالت آماده باش هستند. نیروهای زره ای ایران نیز با حمایت هوایی, توپخانه و موشکی میتوانند در شرایط شهری و جنگلی کارساز باشند, اما در شرایط کوهستانی شانس زیادی نخواهند داشت, به دلیل باز بودن محیط, سلاح های غربی عملکرد بهتری دارند. 

در پست بعدی در مورد سناریوی جنگی ایران و نیروهای غربی صحبت خواهیم کرد, و تمامی ابعاد آن را بطور منطقی مورد بررسی قرار خواهیم داد. به امید اینکه هیچوقت نیاز نشود این نیروهای نظامی مقابل هم قرار بگیرند.